Tek başına bir adam, yazar Christopher Isherwood’un aynı adlı romanından perdeye bir uyarlama. Aslında romanın da Isherwood’un kişisel yaşantısıyla bir çok bağı var. Ziyadesiyle içsel anlatıma sahip bu bu kitap ’sinemaya uyarlanması imkansız’ kitaplar arasındaydı. 29. uluslar arası İstanbul film festivali’nin programında da yer alan film, 1960′larda Amerikada yaşayan İngiliz bir profesor’un 16 yıllık partneri Jim’in ani ölümünden sonra geçireceği ilk günü, yaşadığı bunalımı ve hayatını sona erdirmeyi düşünmesini anlatan filmin yönetmen koltuğunda Tom Ford’u görünce aklınızdan şunlar geçebilir: Allah Allah bu adam tasarımcı değil mi, nerden çıktı şimdi film yapmak , yönetmenlik de yetmemiş, senaryoya da burnunu sokmuş hem de!!! Tom Ford, bu filmle sinemaya hızlı bir giriş yapmış ve sanatçı olduğunu bir kez daha gözler önüne sermiş durumda. Kitabı çok iyi irdeleyip, yazarın tarzıyla da bağını koparmayan yönetmen, senaryoda kendi isteklerine göre de şekillendirmeler yapmış, mesela kitaptan farklı olarak intihar eğilimi üzerinde daha çok durmuş. Konu olarak gayet sakin, acı dolu ve buhranlı bir hikayeyi seyirciye aktarmak çok zordur. Birincisi Tom Ford bu kasvetli aşk hikayesini (üstelik de 60′lı yıllarda Amerika’da hoş karşılanmayan eşcinsel bir aşkı) bazen bizi komediye sürüklemek suretiyle bile çok keyifli noktalara sürüklemiş. İkincisi ise perdede az bulunur görsel disiplini yakalamış olması. Burda kendisinin direk tasarımcı olmasıyla bağ kurmamak elde değil çünkü perdede gördüğünüz her şeyin özenle seçilmiş olduğunu hissediyorsunuz. Öncelikle filmin görselliği muazzam, Tom Ford kendisi kadar yakışıklı bir film yapmış. Tabi ki kıyafetler muhteşem. Mekanlar, arabalar, açık hava çekimleri, film boyunca vurgulanan gözler, hatta ve hatta George’un tuvaletini yaparken görüntülendiği sahne bile tam bir sanat eseri kıvamında. Film boyunca George’un adeta sevgilisinin gözlerini ararcasına takıldığı muhteşem mavi, yeşil göz konseptini, arabasını park ettiği park yerindeki kocaman bir çift gözden oluşan ”Sapık” afişine gönderme yapması takdire şayan bir durum.
Tom Ford’un bu ilk denemesi, ‘kayıp’ duygusunu izleyicisine sonuna kadar hissettiren bir film, yitirilenin yokluğuyla başa çıkma üzerine bir yanlızlık senfonisi, tek başına yaşanan bir yasın beyaz perdedeki en önemli karşılıklarından olmuş. Bu filme dünyanın en ünlü moda tasarımcılarından birinin fotograf anlatısı gibi bakanlar çok da haksız değiller. Ama ek olarak şu var: Ford kahramanının dış giysileri kadar ‘iç giysilerini’ de aynı kusursuzlukta dikmiş.
Meraklısına:Yazar Isherwood kitabını 53 yaşındayken sahilde tanıştığı 16 yaşındaki delikanlı ile yaşadığı büyük aşkı sırasında yaşadıkları 1-1.5 senelik ayrılığı sırasında kaleme almış.Kitabın duygu yoğunluğu o yüzden çok ön planda imiş.Daha sonra barışan çift Isherwood 81 yaşında hayata veda edene kadar beraber kalmış.
